Vandaag zijn we naar het militair museum geweest. Mijn benen wilden voor geen meter meewerken door een sleepbeen en spasmes. De rolstoel ging weer mee naar het museum.
Wat een luxe ergens dan toch dat ik de rolstoel in huis heb anders had ik gewoon niet mee gekund.
Het gelukkige snoetje zien van Teije, vol met vragen en vele verhalen over hoe al het aanwezige materiaal volgens hem dan allemaal werkt.
Tuurlijk was het niet de eerste keer dat ik mee was in de rolstoel. Het is eerder regel dan uitzondering. Het enige wat ik nooit wou was een foto van mij in de rolstoel. De realisatie van het feit dat ik iets meer dan een jaar geleden nog gewoon hardliep als sport en nu meer en meer mijn loopvermogen kwijt begin te raken is al pijnlijk genoeg.
Vandaag maakte Erik dan toch wel een foto van mij in de rolstoel en wat voor een! Hoeveel zeggend is precies deze foto wel niet; Achter de wolken schijnt de zon altijd!
